دامن دل از تو در خون می کشم

ننگری ای دوست تا چون می کشم

از رگ جان هر شبی در هجر تو

سوی چشم خونفشان خون می کشم

گرچه چون کاهی شدم از دست هجر

بار غم از کوه افزون می کشم

دور از روی تو هر دم بی تو من

محنت و رنج دگرگون می کشم

آن همه خود هیچ بود و درگذشت

درد و غم این است کاکنون می کشم

من که عطارم یقین می باشدم

کین بلا از دور گردون می کشم